„TELL ME AND I WILL FORGET
SHOW ME AND I WILL REMEMBER
INVOLVE ME AND I WILL UNDERSTAND"
- 10% zapamiętujemy z tego, co słyszymy
- 20% zapamiętujemy z tego, co widzimy
- 40% zapamiętujemy z tego, o czym rozmawiamy
- 90% zapamiętujemy z tego, co robimy
W jaki sposób dzieci uczą się języka?
- Poprzez gry i zabawy językowe – ich wykorzystywanie
jest niezwykle ważne i uzasadnione, głównie dlatego że mali uczniowie
koncentrują się na krótki okres czasu i istotne są częste zmiany typu i
charakteru ćwiczeń. Gry i zabawy językowe pomagają w łagodnym przejściu od
zabawy do nauki, wprowadzają element rozrywki w tok lekcji, dostarczają
pozytywnych przeżyć, przeciwdziałają zmęczeniu, podnoszą poziom koncentracji, a
przede wszystkim posiadają walory edukacyjne;
- Przez częste i różnorodne powtarzanie nowych słów,
wyrażeń, piosenek i rymowanek, w różnych kontekstach i sytuacjach, w oparciu o
wszechstronne wykorzystanie zmysłów;
- Poprzez
piosenki, rymowane teksty oraz historyjki, które pomagają w zapamiętaniu nowego
materiału z lekcji;
- Mini teatrzyk i odgrywanie ról. Lekcja staje się
ciekawsza, kiedy lektor odgrywa różne role. Do prezentacji nowego
materiału wykorzystuje maskotkę czy
zabawkę, za pomocą której zadaje dzieciom pytania. Dzieci, zwłaszcza te
najmniejsze, skupiają się na pomocy dydaktycznej i dzięki temu więcej
zapamiętują.
Jak wspierać nasze dziecko w nauce?
- Powtarzajmy z dzieckiem
materiał poznany na lekcji, nowe słowa i wyrażenia, większość
podręczników do nauki języka angielskiego w klasach I – III zawiera płytę CD z
piosenkami przerabianymi na lekcjach, śpiewajmy więc razem z dzieckiem!
Dodatkowo książki zawierają płytę CD-ROM
- na której znajdują się ćwiczenia i gry interaktywne o różnym stopniu
trudności oraz zeszyt współpracy z rodzicami.Można w nim znaleźć wskazówki jak
pracować z dzieckiem w domu,
-Monitorujmy odrabianie zadań domowych, dzieci w wieku
wczesnoszkolnym nie mają jeszcze dyscypliny w kwestii samodzielnego odrabiania
zadań, dlatego też to Państwo powinni to kontrolować.
-Nie zmuszajmy dziecka do mówienia w j.obcym.Dziecko
przyswaja język obcy w taki sam sposób jak język ojczysty, czyli najpierw przez
dłuższy czas słucha, a dopiero potem zaczyna go powoli samo używać, często
niezdarnie, z błędami. Z tego powodu tak ważny jest tzw. „okres ciszy”,
polegający na ćwiczeniu początkowo głównie rozumienia ze słuchu. Jeżeli
respektujemy ów okres, nie zmuszamy dziecka do mówienia, tak jak nie robiliśmy
tego w trakcie przyswajania języka ojczystego. Długość okresu ciszy zależy od
indywidualnych predyspozycji dziecka.
-- Motywujmy dziecko, doceniajmy starania, liczy się to
jak dziecko pracuje, a nie efekt.
- Wykazujmy zainteresowanie tym co robi, pozwólmy dziecku
pokazać umiejętności jakich nabyło.
- Określmy, w jaki sposób dziecko najlepiej się uczy, i
dobierzmy do niego rodzaj zabawy. Skuteczność uczenia się jest związana z tzw.
dominującym typem reprezentacji sensorycznej (zmysłowej):
a. wzrokowcy – lubią rozwiązywać rebusy, zagadki, układać
puzzle, oglądać filmy, zdjęcia, korzystać z programów komputerowych, map,
rekwizytów,modeli;
b. kinestetycy/dotykowcy – lubią zajęcia sportowe,
taneczne, gry, zabawy ruchowe, pantomimę, odgrywanie ról, zadania grupowe,
zajęcia w terenie;
c. słuchowcy – lubią słuchać, kiedy ktoś głośno czyta
tekst, wyrażać swoje zdanie, odpowiadać na pytania, szukać odpowiedzi, słuchać
piosenek i śpiewać, lubią gry słowne, zadania zespołowe, korzystać z
magnetofonu, telewizora, programów komputerowych z efektami dźwiękowymi.
Jakich błędów powinni Państwo starać się uniknąć?
- Nie zadawajmy dziecku pytań : „Czego się dzisiaj
nauczyłeś?”, „Co było na lekcji?”, „Co dzisiaj robiliście?”. Dziecko w wieku
wczesnoszkolnym nie jest w stanie merytorycznie odpowiedzieć na takie pytanie.
Jeśli na tak postawione pytanie dziecko odpowie: „Bawiliśmy się”, nie
denerwujmy się tym, jako że wszystkie gry i zabawy wykorzystywane na lekcjach
języka angielskiego mają swój cel
edukacyjny i są jednym z elementów procesu dydaktycznego;
- Nie oczekujmy
więcej, niż to możliwe. Program nauczania jest tak skonstruowany, aby był
dostosowany do możliwości dzieci na tym etapie rozwoju, a więc nie może być
zbyt trudny i obszerny, aby dziecka nie zniechęcić. Zadaniem nauczycieli
językowców w nauczaniu wczesnoszkolnym jest zmotywowanie, zachęcenie oraz
przygotowanie do „prawdziwej” nauki w przyszłości;
- Nie porównujmy wyników w nauce innych dzieci. Fakt, że
dziecko wolniej pracuje lub wolniej przyswaja to często sygnał, że dziecko nie
jest jeszcze na to gotowe;
- Nie krytykujmy dziecka i nauczyciela. Stwierdzenia
typu: „Ty praktycznie nic nie umiesz”, „Wy nic na tym angielskim nie robicie”
skutkują jedynie podważeniem autorytetu nauczyciela. A to przecież właśnie
wykwalifikowani nauczyciele językowcy najlepiej znają specyfikę nauczania
dzieci w tym wieku, najlepsze i najskuteczniejsze metody, najnowocześniejsze
techniki i to od relacji uczeń – nauczyciel w dużej mierze zależy sukces
dziecka w nauce. Krytykowanie nauczyciela w obecności dziecka zmniejsza
motywację małego ucznia oraz jego szansę na sukces. Jeżeli nie rozumiemy
dlaczego nauczyciel postępuje tak, a nie inaczej, zawsze możemy przyjść do
szkoły i poprosić nauczyciela o wytłumaczenie jego metod. Wszyscy nauczyciele
zawsze starają się służyć pomocą i radą uczniom i ich rodzicom;
- Nie wymagajmy od dziecka „suchego” tłumaczenia słówek.
Starajmy się przywołać kontekst, w jakim dziecko przyswoiło dany materiał, lub
realną sytuację, w której tą wiedzę dziecko może wykorzystać. Jeżeli dziecko
poznawało ostatnio nazwy kolorów, poprośmy aby nam je pokazało i spróbowało
nazwać, zaśpiewajmy razem z płytą CD piosenkę o kolorach.
Wszyscy
nauczyciele językowcy przystępujący do pracy z małymi dziećmi mają nadzieję na
owocną współpracę z rodzicami. Nierzadko jednak spotykają się z nierealnymi
oczekiwaniami rodziców, które wynikają po części z niewiedzy, a po części z
własnych doświadczeń. Dlatego tak ważny jest dialog, wspólny „front” w procesie
edukacji i wychowania dzieci, a przede wszystkim zaufanie i szacunek.
Opracowano w oparciu o materiały internetowe oraz
Macmillan Zeszyt współpracy z rodzicami,2006.